ترجمة: جمعة عبد الله: قصيدة : أم الشهيد للشاعر يانس ريتسوس (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)

» ثقافة وأدب

لنفس الكاتب

أخر مانشر

الأكثر قراءة

يوم اسبوع شهر

قصيدة : أم الشهيد للشاعر يانس ريتسوس (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)

السبت 12 يونيو / حزيران 2021 - 19:37

ترجمة: جمعة عبد الله

قصيدة : أم الشهيد

ترجمة : جمعة عبدالله

يا ولدي , لا أعرف أي قدر كتب عليك وعليَّ

مثل هذا الشؤوم, الذي أحرق صدري بالنار واشتعل

قبيل - قبيل رنين أجراس طلوع الفجر

تتطلع كالعادة الى النافذة المعتمة لبزوغ ضوء الصباح الباكر

وتنطلق مسرعاً كأنك ذاهب الى الاحتفال

في عينيك الداكنتين وفكك المشدود

وانت في جرأتك الحلوة , ثوراً وعندليباً

وأنا الفقيرة . التعيسة . المجنونة . الكلبة

أسخن مربى التفاح بعيون قلقة

وأنت مليء بالانشراح والبهجة

جعلتني اتوهج فرحاً كالفتاة الرقيقة

ولكن لا أعرف من الذي دفعني أن أركض حافية القدمين

أردت ان اضع صدري ليحميك من الرصاص

لكن آآآآآآآخ . وصلت متأخرة في تلك اللحظة المشؤومة

شعرت , ان عظام الوطن تكسرت في صدري

×× ×

أنهض يا مهجتي , لقد تأخرنا والشمس اشرقت , هيا

طعامك الصحراوي برد في الماعون

وقميص العمل الازرق معلقاً على الباب

ينتظر جلدك الرخامي المنهوك

الماء البارد ينتظر ان ينعش ظمأك

وغرفتك المطلية بالابيض تنتظر أنفاسك

وقطتنا ننتظر قدومك لتعلب بين قدميك

وشارعنا ينتظر طلعتك , والشبابيك تنتظر قدوم صوتك العندليبي

ورفاقك ينتظرونك مثل كل مساء

يقولون ويقولون في الكلام الملتهب والمتوهج

كأنهم في بيتنا يجلبون النور الى الخلق

والامآسي تنتظر قدومك

وانا أنتظرك صباحا ومساء

حبيبي . ليت الموت يأتي ليأخذني اليك .

النص اليوناني

Γιέ μου, ποιά Μοίρα στόγραφε και ποιά μου τόχε γράψει

τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθεια μου ν᾿ ανάψει;

Πουρνό – πουρνό μου ξύπνησες, μου πλύθηκες, μου ελούστης

πριχού σημάνει την αυγή μακριά ο καμπανοκρούστης.

Κοίταες μην έφεξε συχνά – πυκνά απ᾿ το παραθύρι

και βιαζόσουν σα νάτανε να πας σε πανηγύρι.

Είχες τα μάτια σκοτεινά, σφιγμένο το σαγόνι

κι ήσουν στην τόλμη σου γλυκός, ταύρος μαζί κι αηδόνι.

Και γω η φτωχιά κ᾿ η ανέμελη και γω η τρελλή κ᾿ η σκύλα,

σουψηνα το φασκόμηλο κι αχνή η ματιά μου εφίλα

Μια – μια τις χάρες σου, καλέ, και το λαμπρό σου θωρὶ

κι αγαλλόμουν και γέλαγα σαν τρυφερούλα κόρη.

Κι ουδέ κακόβαλα στιγμή κι οὐδ᾿ έτρεξα ξοπίσω

τα στήθια μου να βάλω μπρός τα βόλια να κρατήσω.

Κι έφτασ᾿ αργά κι, ὤ, που ποτές μην έφτανε τέτοια ώρα

κι, ὦ, κάλλιο να γκρεμίζονταν στο καύκαλό μου ἡ χώρα.

Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε· ψηλώνει ο ήλιος· έλα,

και τὸ φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε στην πιατέλα.

Η μπλε σου η μπλούζα της δουλειάς στην πόρτα κρεμασμένη

θα καρτεράει τη σάρκα σου τη μαρμαρογλυμμένη.

Θα καρτεράει το κρύο νερό το δροσερό σου στόμα,

θα καρτεράει τα χνώτα σου τ᾿ ασβεστωμένο δώμα.

Θα καρτεράει κ΄ η γάτα μας στα πόδια σου να παίξει

κι ὁ ήλιος αργός θα καρτερά στα μάτια σου να φέξει.

Θα καρτεράει κ΄ ἡ ρούγα μας τ΄ αδρό περπάτημά σου

κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.

Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, που τις βραδιές ερχόνταν

και λέαν και λέαν κι απ᾿ τα ίδια τους τα λόγια εφλογιζόνταν

Και μπάζανε στο σπίτι μας το φώς, την πλάση ακέρια,

παιδί μου, θα σε καρτεράν να κάνετε νυχτέρια.

Και γω θα καρτεράω σκυφτή βραδὶ και μεσημέρι

να ρθει ο καλός μου, ο θάνατος, κοντά σου να με φέρει.

جمعة عبدالله